Τι συμβαίνει με τους τερματοφύλακες...

Με όσα συνέβησαν στα τελειώματα του περσινού πρωταθλήματος, αφήσαμε μία κουβέντα στη μέση. Για την ακρίβεια πολλές αφήσαμε στη μέση, αλλά μία από αυτές ήταν για τους τερματοφύλακες. Αργότερα, σε πολύ πιο υψηλό επίπεδο, η συζήτηση αυτή προέκυψε να έχει παγκόσμιο ενδιαφέρον.

Σε κάθε περίπτωση, κάτι συμβαίνει με τους τερματοφύλακες. Στον δικό μας ποδοσφαιρικό μικρόκοσμο διαπιστώθηκε όταν σε ροή σεζόν είδαμε τις ομάδες που διεκδικούσαν τον τίτλο να αλλάζουν βασικό γκολκίπερ. Η ΑΕΚ τρεις, ακόμη και αν ο Ανέστης άλλαξε για άλλους λόγους και όχι για αγωνιστικούς. Ακόμη κι έτσι, λοιπόν, αργότερα άλλαξε και Τσιντώτας με τον Μπάρκα.

Ο Ολυμπιακός ξεκίνησε με τον Καπίνο, πολύ σύντομα συνέχισε με τον Προτό. Ο ΠΑΟΚ με τον Ρέι, για τον οποίο έκανε και σοβαρή οικονομική επένδυση, αλλά όχι απλώς ολοκλήρωσε με τον Πασχαλάκη, αλλά και τον έβαλε στο κάδρο ως έναν από τους πιο καθοριστικούς παράγοντες για το γεγονός ότι έφτασε στο σημείο να διεκδικεί τον τίτλο του πρωταθλητή και τελικά να κατακτά εκείνον του Κυπελλούχου.

Ακόμη και ο Ατρόμητος, για όσους το ξεχνούν, με τον Μίρκοβιτς ξεκίνησε το περσινό πρωτάθλημα ως βασικό, μέχρι να καθιερωθεί ο Γιαννιώτης και μάλιστα ως ένας από τους κορυφαίους του πρωταθλήματος. Οι αλλαγές ήταν κι άλλες, αλλά και αυτές από μόνες τους αρκούν για να διαπιστώσει κανείς ότι το θέμα τερματοφύλακες, στην περσινή Super League, ήταν από αυτά στα οποία αξίζει να σταθεί κανείς.

Ο χρόνος απέδειξε ότι το θέμα τερματοφύλακες, σε διαφορετικό μέτρο ίσως και σε διάσταση και σε πολύ πιο υψηλό επίπεδο, για την ακρίβεια στο πιο υψηλό, είναι μάλλον παγκόσμιο φαινόμενο. Ξεκινώντας από τον τελικό του Champions League με τον Κάριους και συνεχίζοντας στο Μουντιάλ με ένα σωρό περιπτώσεις. Ο Ντε Χέα της Ισπανίας στο ματς με την Πορτογαλία. Ο Καμπαγέρο της Αργεντινής με όσα έκανε στο ματς με την Κροατία, μένοντας μετά στον πάγκο. Ο Μουσλέρα της Ουρουγουάης κόντρα στην Γαλλία. Ακόμη και ο Λιορίς, ίσως ο κορυφαίος του τουρνουά, στον τελικό της Γαλλίας με την Κροατία.

Σίγουρα υπάρχουν κι άλλες περιπτώσεις, γνωστές και άγνωστες, χτυπητές ή λιγότερο χτυπητές, καθοριστικές ή λιγότερο καθοριστικές. Σε κάθε περίπτωση, όμως, μαζεύονται πια πολλές και σε μικρό χρονικό ορίζοντα. Διότι μπορεί να προσφέρονται για χαβαλέ και αστειάκια στην παρέα, αλλά από την άλλη ανοίγουν και μια σοβαρή κουβέντα. Τι συμβαίνει, λοιπόν, με τους τερματοφύλακες;

Μάλιστα, ό,τι συμβαίνει, συμβαίνει στην εποχή που η προετοιμασία τους γίνεται με τις πλέον σύγχρονες μεθόδους. Με δικούς τους προπονητές, με δικό τους ξεχωριστό πρόγραμμα, με διαφορετική φιλσοφία στην εκγύμναση. Άρα φταίνε. Άρα βρισκόμαστε στην εποχή που δεν βγάζει πραγματικά καλούς τερματοφύλακες.

Το συμπέρασμα είναι και πρόχειρο και παράδοξο. Και πιθανόν λάθος. Σίγουρα πάντως άδικο για τους σύγχρονους τερματοφύλακες. Η εικόνα, οι αμέτρητες κάμερες πάνω τους, οι άπειρες φωτογραφίες από το λάθος τους. Η μοναχική θέση έχει και τέτοιες παραμέτρους. Στην εποχή της τεχνολογίας, λοιπόν, είναι πολύ έξυπνο και απλό να μετράς την ταχύτητα των ποδοσφαιριστών, τα χιλιόμετρά τους, τον αριθμό με τις πάσες τους ή με τις ντρίμπλες τους ή βέβαια τα γκολ τους και τις επεμβάσεις τους.

Αλλά με τους τερματοφύλακες τι γίνεται; Να μετρήσουμε τις αποκρούσεις. Αλλά τι να τις κάνεις όταν υπάρχει το λάθος. Έστω η γκάφα. Έστω οι γκάφες ολκής των τελευταίων μηνών. Μοιάζει τον τελευταίο καιρό ο τερματοφύλακας, ο όποιος τερματοφύλακας πολύ περισσότερο οι κορυφαίοι, να μην έχουν δικαίωμα στο λάθος. Μοιάζουν να... φταίνε σε όλα και αυτό δεν είναι προσπάθεια δικαιολογίας.

Και κυρίως, μοιάζει η θέση του τερματοφύλακα να είναι η πιο πιεσμένη θέση μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Εκτός - και αυτό παίζεται - αν είσαι ο Μέσι. Ο Ρονάλντο. Άντε και ο Νεϊμάρ. Δεν τους ζητάει η σύγχρονη εποχή της εικόνας που έχει μια κάμερα καρφωμένη πάνω τους σαν Big Brother, να είναι αλάνθαστοι, αλλά να είναι και υπεράνθρωποι.

Τι καταφέρνει αυτή η σύγχρονη εποχή; Να χαλάει καριέρες. Ακόμη και να γελοιοποιεί. Μπορεί να γίνει κάτι διαφορετικό; Δύσκολο. Αλλά θα πρέπει το ίδιο το ποδόσφαιρο να διώξει αυτό το απάνθρωπο άγχος από το Νο1. Γιατί υπάρχει και Νο2. Και Νο3. Και πάει λέγοντας.

Όσο για το ελληνικό ποδόσφαιρο, ειδικά για τους τερματοφύλακες και κυρίως για τους Έλληνες, βρισκόμαστε μπροστά σε μια πολύ κρίσιμη αγωνιστική περίοδο. Υπάρχουν πια πολλές ελληνικές ομάδες που εμπιστεύονται Έλληνες. Μάλιστα, οι πιο καλές από τις ελληνικές ομάδες το κάνουν. Είμαστε έτοιμοι, λοιπόν, να δημιουργήσουμε μια πραγματικά καλή γενιά γκολκίπερ.

Το ζητάει και η Εθνική μας, που μπορεί εδώ και χρόνια να έχει τον ίδιο βασικό, αλλά γενικά οι προσθαφαιρέσεις είναι πολλές στη συγκεκριμένη θέση. Αρκεί να δούμε την πραγματική τους εικόνα, αυτή που υπάρχει στα μάτια μας...